Het grappige van zo’n mindfulnesscursus is dat je weer eens merkt hoe geconditioneerd we eigenlijk zijn. Alhoewel, laat ik voor mezelf spreken. Hoe geconditioneerd ík ben. Geconditioneerd om resultaten te boeken. Om dingen te doen met een duidelijk doel voor ogen. Zo schreef ik me ooit in voor een typecursus zodat daarna ik blind en met tien vingers zou kunnen typen. En volgde ik een cursus Spaans omdat ik me graag verstaanbaar wilde maken tijdens mijn reis door Zuid-Amerika. En nam ik onlangs toch maar weer een abonnement op de sportschool omdat de buikspieren getraind moesten worden en ik me algeheel wat fitter wilde voelen.
Het fijne van dit soort cursussen en activiteiten is dat je al vrij snel resultaat boekt.
Voordat je het weet, typ je je cv zonder fouten en met je ogen dicht, kun je een kamer in het Spaans reserveren en loop je krom van de spierpijn. Resultaat na inspanning: dat geeft een voldaan gevoel.
Stiekem begon ik natuurlijk ook aan deze achtweekse mindfulnesscursus met bepaalde verwachtingen. Zo zong de opmerking van een vriendin, die ‘m al jaren eerder had gedaan, rond in mijn hoofd: ‘na vijf weken ging ik echt het verschil merken.’ En dus bekroop me tijdens de vierde les, heel eventjes een licht paniekerig gevoel. Ik had nog een week te gaan om – net als die vriendin – het effect te gaan voelen van al mijn inspanningen (de bijeenkomsten, de bodyscans, de zitmeditaties, de yoga thuis). Maar ik had eerlijk gezegd nog niet het idee dat er al iets van een effect te merken was, en ik wist al helemaal niet wat voor effect of verschil ik dan precies kon verwachten. Want deze training is zo ontzettend anders dan alle andere opleidingen en cursussen die ik eerder deed. Er zijn geen toetsen, diploma’s of complimenten van de juf. Ze benadrukte deze avond zelfs nog maar eens dat er in de mindfulness geen goed of fout bestaat. Dat je geen vastomlijnde verwachtingen moet hebben. Het is net als met het planten van een zaadje. Je geeft het zaadje water en daarna is het afwachten. Afwachten wanneer er iets opkomt.
Zo halverwege de cursus is dit dus het advies: blijf jezelf water geven en wacht af. Heb vertrouwen dat er ook bij jou iets zal gebeuren. Je weet alleen nooit wanneer en op welke manier dat zal zijn, omdat het bij iedereen anders is. We werden die avond naar huis gestuurd met de opdracht om jezelf iets moois te gunnen in de komende week. Ik kon op dat moment even niks bedenken. Maar nu weet ik het: laat dat perfectionisme eens varen, ik hoef nu even geen hoge rapportcijfers te halen of mooie resultaten te laten zien.
Het zou zo maar eens de mooiste cursus van mijn leven kunnen worden.
Deze blog verscheen eerder op de site van Flowmagazine.nl
Comments